Купалаўцы далі «Тутэйшых». Учора прайшла закрытая рэпетыцыя спектакля

Главное
Фота спектакля Анастасіі Панкратавай.

Месца, дзе 6 кастрычніка адбыўся паказ, было строга засакрэчана. Тым не менш, убачыць новую версію легендарнага спектакля па аднайменнай п’есе Янкі Купалы атрымалі магчымасць дзесяткі журналістаў, тэатральных крытыкаў. Асабіста прэзентаваў знакавую для тэатра, ды асабіcтай кар’еры, пастаноўку Мікалай Пінігін, па-ранейшаму дэ факта мастацкі кіраўнік Купалаўскага. Нагадаем, менавіта «Тутэйшыя» ў 1990-тыя гады ў рэжысуры Пінігіна атрымалі статус культавай тэатральнай падзеі.

Планавалася, што прэм’ера новых «Тутэйшых» ў версіі 2020 адбудзецца ў Купалаўскім тэатры напрыканцы верасня. Аднак здарылася тое, што здарылася: падзеі 9-12 жніўня, публічная пазіцыя генеральнага дырэктара ўстановы Паўла Латушкі з асуджэннем гвалту, яго звальненне, і гучны пратэст калектыву супраць прэсінгу на тэатр. У выніку канфлікту з Міністэрствам культуры былі падпісаны заявы аб звальненні 64-рох супрацоўнікаў тэатра, у тым ліку, вядучых майстроў сцэны. На днях гісторыя атрымала працяг: у Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў не працягнулі кантракт з народнай артысткай Беларусі, прымай Купалаўскага Зояй Белахвосцік. Можна сказаць, што закрытым паказам «Тутэйшых» купаўцы распачалі сваё жыццё ў статусе вольнага тэатра.

Спектакль быў прэзентаваны ў адаптаванай версіі. Без раскошных, па словах Мікалая Пінігіна, дэкарацый і касцюмаў, што засталіся ў будынку Купалаўскага, але з новым канцэптуальным рашэннем. Ды, вядома, ацёры ігралі з вялікім імпэтам.

Ніжэй мы прыводзім водгукі тэатральных крытыкаў на новую пастаноўку, якія яны размесцілі ў сацсетках.

Анастасія Панкратава, журналіст, тэатральны крытык.

— Я человек не особо сентиментальный, но когда вижу, как бывший капельдинер Купаловского, вновь зовя зрителей в зал на репетицию «Тутэйшых», украдкой вытирает слезу и говорит себе «наконец я снова на своем месте», меня пробирают мурашки.

Потом случается дежавю: смотрю на Валентину Гарцуеву в роли Аленки, а перед глазами стоит Зоя Белохвостик из «Тутэйшых» далёких 90-х (это был первый увиденный мной спектакль в Купаловском). И современный Микита Зносак Павла Харланчука так напоминает пластикой Виктора Манаева

А в конце уже у меня подкатывают слезы: на экране над сценой всплывает разоренное гнездо Купаловского театра, и актеры, глядя на кадры кинохроники старого спектакля Пинигина, задаются вслух вопросом, какой же финал ждёт их… На поклоне же встают в символическую сцепку, обещая зрителям сохранить сердце театра.

Купалаўцы далі "Тутэйшых". Учора прайшла закрытая рэпетыцыя спектакля
Фота спектакля Анастасіі Панкратавай

Алена Мальчэўская, тэатральны крытык.

— Конечно, это больше, чем спектакль. И, конечно, говорить можно о многом. Но сейчас, по горячим следам мне хочется сказать о двух сугубо театральных вещах, которые сильно меня впечатлили.

Во-первых, Павел Харланчук в роли Мікіты Зносака. Я помню, как Павел читал монолог про чаинки в спектакле “Офис” и помню его Хлестакова в ванной. В этих сценах у меня перехватывало дыхание — от точности, легкости, от того, как Павел работает в кульминационной точке. Когда я смотрела “Тутэйшых”, я поняла, что Зносак почти весь такой, все три часа. Зносак Харланчука — это вода, которая заполняет любую форму, которая обтекает любую преграду. Любое время. Любую власть. И эта гибкость, плавность, изменчивость так точно сделаны в пластическом рисунке роли. Как отставлена нога с вытянутым носком, как тело тянется на цыпочках к тому, кто выше на ступеньку. Будете смотреть — обратите внимание на сцену, где в руки Мікіце попадает винтовка красноармейца. Как он примеряется к предмету, «обтекает» его, принимает его в свою реальность, делает его обжитым и понимает выгоду. У меня это до сих пор перед глазами. И Зносак Харланчука — это, конечно, восторг.

А еще один восторг — это самоцитирование Николая Пинигина. В финале спектакля мы видим в записи финал прежних легендарных «Тутэйшых», когда поднимается флаг. И эти кадры не только сильное переживание для нас сегодняшних (и индивидуальное, и коллективное), но и какая-то невероятная степень режиссерской и человеческой свободы. Освобождение от обязательств превзойти себя, освобождение от необходимости соревнования себя нынешнего с собой прошлым. Может быть, это самая незаметная составляющая символа свободы в этом спектакле, но она мне кажется важной. И это очень мощный финал.

Купалаўцы далі "Тутэйшых". Учора прайшла закрытая рэпетыцыя спектакля

У хуткім часе купалаўцы на сваёй старонцы ў фейсбуку абяцаюць выкласці відэазапіс пастаноўкі. Яе і можна будзе лічыць прэм’ерай «Тутэйшых», версія 2020.

Если вы нашли ошибку, пожалуйста, выделите фрагмент текста и нажмите Ctrl+Enter.

Последние новости


REFORM.by


Сообщить об опечатке

Текст, который будет отправлен нашим редакторам: